Ορθοπεδικές παθήσεις

• Ως αυχενικό σύνδρομο χαρακτηρίζεται το σύνολο από μια σειρά συμπτωματολογίας που σαν πηγή έχει την Ινιο-Αυχενο-Ωμικη περιοχή.
  Οι πάσχουσες περιοχές μπορεί να βγάλουν και αναφερόμενο πόνο, συνήθως στο άνω άκρο (αυχενοβραχιόνιο σύνδρομο), και αρκετά πιο σπάνια στο κάτω άκρο.
  Το Αυχενικό Σύνδρομο λοιπόν, μεταξύ της ευρείας γκάμας των συμπτωμάτων που έχουν μελετηθεί βιβλιογραφικά είναι:
  • Πόνος και βάρος στο επίπεδο της αυχενικής μοίρας, αλλά και της ανώτερης θωρακικής,
  • Πόνος στην περιοχή της ωμικής ζώνης,
  • Δυσκαμψία και περιορισμός της λειτουργικότητας της αυχενικής μοίρας,
  • Ινιακή κεφαλαλγία,
  • Κεφαλαλγία τάσης

  Το αυχενικό σύνδρομο είναι η δεύτερη πιο συχνή αιτία επίσκεψης του ασθενή στον ορθοπεδικό του.
  Αποτελεί λοιπόν μια πάρα πολύ συχνή μυοσκελετική πάθηση η οποία μπορεί να επηρεάσει τον ασθενή τόσο λειτουργικά, όσο και ψυχο-κοινωνικά.
  Οπότε, είναι μια κατάσταση στην οποία πρέπει να δώσουμε την δέουσα προσοχή και στον τομέα της αποκατάστασης, αλλά και στο επίπεδο της πρόληψης και προφύλαξης.

Με τον όρο οσφυαλγία χαρακτηρίζουμε τα συμπτώματα που εκδηλώνονται στην περιοχή της οσφυϊκής μοίρας της σπονδυλικής στήλης και της κατώτερης θωρακικής.
Σαν ισχιαλγία, ή όταν συνυπάρχουν και τα δυο, οσφυο-ισχιαλγία χαρακτηρίζουμε τα συμπτώματα που εκδηλώνονται στην πορεία του ισχιακού νεύρου και γενικότερα του κάτω άκρου.
Είναι επιδημιολογικά η συχνότερη μυοσκελετική παθολογία και έρευνες έχουν δείξει ότι το 80% του πληθυσμού θα εμφανίσει τουλάχιστον μια φορά στην ζωή συμπτωματολογία οσφυαλγίας ή ισχιαλγίας.
Ο πόνος και η δυσκαμψία στην οσφυϊκή μοίρα, αλλά και στο κάτω άκρο είναι χαρακτηριστικά, αλλά ταυτόχρονα μπορεί να εμφανίζονται και διαφορετικού είδους συμπτώματα, όπως νευρολογικά (μούδιασμα, κάψιμο, βελόνιασμα).
Η λειτουργική αποκατάσταση είναι λοιπόν πολύ σημαντική καθώς επηρεάζει κοινωνικά (έλλειψη κοινωνικής δραστηριότητας), ψυχολογικά (κατάθλιψη), αλλά και οικονομικά (μείωση εισοδήματος λόγω ανικανότητας).

Η οστεοαρθρίτιδα είναι μια εκφυλιστική νόσος που χαρακτηρίζεται από μηχανικές ανωμαλίες που προκαλούνται στο οστό και στον αρθρικό χόνδρο.
Αποτελεί την πιο συχνή από όλους τους τύπους αρθρίτιδας και επιδημιολογικά, εμφανίζεται κυρίως σε προχωρημένες ηλικίες. Συνήθως προσβάλλονται οι αρθρώσεις που δέχονται μεγαλύτερα μηχανικά φορτία όπως το γόνατο, το ισχίο κ.τ.λ., χωρίς να αποκλείεται η παρουσία εκφυλιστικής αρθρίτιδας σε άλλες περιοχές όπως η ωμική ζώνη.
Η αντιμετώπιση της είναι αρκετά σημαντική μιας και μπορεί να προκαλέσει πολύ έντονα συμπτώματα σε προχωρημένες καταστάσεις και σίγουρα επηρεάζει την λειτουργικότητα του ασθενή.
Έτσι λοιπόν, σε ασθενείς με οστεοαρθρίτιδα μπορεί να χορηγηθεί φαρμακευτική αγωγή αναλγητικής και αντιφλεγμονώδους δράσης όπως και φυσιοθεραπευτική αποκατάσταση.
Στο κομμάτι της φυσικοθεραπείας, βασικός στόχος είναι η μείωση των συμπτωμάτων καθώς και διατήρηση της λειτουργικότητας της άρθρωσης μέσω της κίνησης, ώστε ο ασθενής να μπορεί να εκτελεί τις καθημερινές του δραστηριότητες.

Ως κάταγμα ορίζετε η κάθε λύση της συνέχειας του οστού ή του χόνδρου.
Είναι κατά κύριο λόγο αποτέλεσμα της βίαιης πλήξης και τραυματισμού του οστού που συνεπάγεται τον τραυματισμό του. Παρόλα αυτά, κάταγμα μπορεί να συμβεί και λόγω ασθένειας του οστού (π.χ. οστεοπόρωση) ή ακόμα και φλεγμονώδους διεργασίας.
Η αποκατάσταση του εξαρτάται από τον τύπο, τη σοβαρότητα και τη θέση του κατάγματος. Μπορεί λοιπόν να αντιμετωπιστεί συντηρητικά, με ακινητοποίηση και ανάπαυση ή χειρουργικά, όπου κρίνεται αυτό απαραίτητο από τον θεράπον ιατρό.
Χαρακτηριστικά της καταγματικής περιοχής είναι ο πόνος και η παραμόρφωση της περιοχής, οίδημα, εκχύμωση, ευαισθησία στην ψηλάφηση και σίγουρα επώδυνη κίνηση.
Η φυσικοθεραπευτική αντιμετώπιση κρίνεται απαραίτητη στο μεγαλύτερο ποσοστό των καταγμάτων και είναι πολύ σημαντική ούτως ώστε να αποκτήσει η πάσχουσα περιοχή την κινητικότητα και λειτουργικότητα προ του τραυματισμού.